Qytetarët dhe udhëtarët
23. gusht e shtunë
“Prandaj Perëndisë nuk i vjen turp të quhet Perëndi i tyre, sepse u bëri gati atyre një qytet” Hebrenjve 11:16
Është një histori që flet për vizitën e një turisti amerikan në shtëpinë e një rabini polak në shekullin e nëntëmbëdhjetë. Turisti ishte i habitur me faktin që shtëpia kishte mobilje të lira dhe të pakta. Dhoma e ndenjes, sidomos, ishte një dhomë që kishte libra përreth, me një tavolinë dhe një stol. Kur turisti e pyeti rabinin: “Ku janë mobiljet e tjera?”, ai iu përgjigj: “Ku janë të tuat?”. Burri pyeti: “Çdo të thuash, unë jam vizitor. Thjesht po kaloj”. “Edhe unë!”, u përgjigj rabini.
Të kalojmë përmes kësaj jete është hisja e secilit prej nesh; ne jemi krijesa të një kohe dhe fëmijë të përjetësisë. Në të vërtetë, të krishterët janë qytetarë të qiellit që po kthehen në shtëpi përmes tokës. “Sepse qytetëria jonë është në qiejt, prej nga edhe presim Shpëtimtarin, Zotin Jezu Krisht” (Filipianëve 3:20). Qielli është më shumë se sa vetëm një destinacion ose doktrinë. Për fëmijët e shpëtuar të Perëndisë, duhet të jetë një mendësi; një mënyrë mendimi dhe jetese. Pali shkruan: “Në qoftë se ju jeni ringjallur me Krishtin, kërkoni ato që janë lart, ku Krishti është ulur në të djathtë të Perëndisë. Kini në mend gjërat që janë atje lart, jo ato që janë mbi tokë, sepse ju keni vdekur dhe jeta juaj është fshehur bashkë me Krishtin në Perëndinë” (Kolosianëve 3:1-3).
Qielli është ylli ynë i veriut. Lëre bukurinë e tij të mbërthejë imagjinatën tënde, vlerat e tij të vendosin sjelljen tënde, pafundësia e tij të shpengojë jetën tënde të shkurtër, gëzimet e tij të lehtësojnë trishtimet e tua dhe Mbretin e tij të marrë adhurimin tënd gjatë gjithë jetës! Për ata prej nesh të cilët jetojnë pak në tokë, qielli duhet të jetë një e vërtetë jetëndryshuese. Ne nuk jemi këtu përgjithmonë. Jemi udhëtarë në një rrugëtim, me një fat të mrekullueshëm ku do të kalojmë përjetësinë në shtëpinë e Atit tonë (shiko Gjoni 14:2). Ne po shkojmë drejtë shtëpisë sonë të përjetshme!
